کد مطلب:119175 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:129
[صفحه 89] مرحوم شیخ جعفر شوشتری در كتاب «فوائد المشاهد، مجلس 29» داستانی را چنین شرح می دهد: یكی از كنسول های روسی به یكی از علمای شیعه به عنوان اعتراض می گوید: شما مسلمانان برای همه ادعای برتریت می كنید و می گویید كه ما مسلمان هستیم، در حالی كه شما نیز مانند ما طایفه ی كفار، مرتكب گناه و معصیت می شوید، پس در این صورت مسلمانان را بر ما فخری نیست!! آن عالم می گوید در پاسخ به او گفتم: آنان را كه تو دیده ای معصیت كاران ما هستند. شما پیشوایان و رهبران ما مسلمانان را نمی شناسید. آنان از لوث گناه منزه و اصلا معصیت نمی كنند. اگر می خواهی، كلامی از رییس و پیشوایمان برایت بخوانم. گفت: بخوان. راوی به خواندن نامه ی كریمه ی امام علیه السلام به عثمان بن حنیف پرداخت: «آگاه باش، هر فردی باید پیشوایی داشته باشد كه از وی پیروی كند و از نور دانش وی بهره مند گردد. متوجه باشید كه رهبر شما از دنیای خود به دو قطعه لباس كهنه (برای پوشاك) و به دو قرص نان برای خوراك قناعت كرده است و بدانید كه شما قدرت و توانایی ندارید مانند من زندگی نمایید، لیكن از شما می خواهم با پرهیزكاری، كوشش، عفت و راستی مرا یاری كنید. به خدا سوگند از دنیای شما طلا نیندوخته و از غنیمت های آن ثروتی نینباشته ام و نه برای تعویض لباس كهنه ام لباس دیگری تهیه كرده ام و نه یك وجب از زمین دنیای شما تصرف نموده ام و نه بیش از غذای موجود زنده ای، كه در اثر فشار و سختی از خور و خواب افتاده باشد برای خود غذا برگرفته ام. به راستی این دنیا در نظر من پست تر و بی ارزش تر از مازون تلخ است. آری از تمام آنچه آسمان كبود بر آن سایه افكنده (از مال دنیا) فقط فدك[1] در دست ما بود، كه عده ای به آن طمع ورزیده و عده ای دیگر با مسامحه و ناچاری از آن چشم پوشیدند، خداوند خودش بهترین داور است. [صفحه 90] فدك و غیر فدك به چه كار می آید در حالی كه جایگاه هر كسی فردا، قبر است، كه در تاریكی آن اثرهایش بریده و خبرهایش پنهان می گردد، گودالی است كه اگر گوركن آن را وسیع تر حفر كند، باز سنگ و كلوخ آن را تحت فشار خود قرار می دهد و خاك های متراكم سوراخ های آن را مسدود می كند. من نفس خود را با پرهیزكاری تربیت نموده ام تا روز قیامت كه ترس آن بزرگ است، از عذاب الهی در امان باشد و در پرتگاه ها استوار بماند. اگر می خواستم، می توانستم به شهد عسل و به مغز گندم و به لباس ابریشم دست یابم، اما دور است كه هوای نفس من بر من چیره شود و حرص و آز، مرا به انتخاب خوراك های رنگارنگ سوق دهد، در صورتی كه شاید در حجاز و یمامه كسی پیدا شود كه نه دسترسی به نان داشته باشد و نه سیر شدن خود را به یاد آورد. آری، محال است كه با شكم سیر بخوابم و در اطراف من شكم های گرسنه و جگرهای گرم (سوخته) باشد یا مثل گوینده ی آن شعر باشم. این ننگ برایت بس است كه با شكم سیر بخوابی و در اطراف تو جگر سوخته هایی باشند كه قدح پوستی را آرزو كنند (یا به عبارت بعضی از شارحین به دنبال پوست گوسفند می گردند كه آن را برای خوراك آماده كنند). آیا به همین قناعت كنم كه به من بگویند: این امیرالمومنین است، اما در سختی ها با مردم همدردی نكنم یا در تنگناهای زندگی در پیش ایشان نباشم. خدا مرا خلق نكرده مانند حیوان پرواری (برای چاق شدن می بندند) كه تمام همش خوراكش است و یا من، مانند حیوان آزاد و خودسر در سبزه زار نیستم كه شغل او خوردن علف های مقابل دید خود باشد، تا شكم خود را پر كند و غفلت دارد از آنچه از او انتظار دارند.» كنسول با شنیدن كلمات گهربار و سخنان معجزه آسای امیرالمومنین علیه السلام نور ایمان به آیینه قلبش تابید، فورا به شرف اسلام مشرف گردید!! اللهم نور قلوبنا بنور الایمان كما نورت قلبه، بحق محمد و علی و اولاده المعصومین علیهم السلام.[2]. [صفحه 91]
كنسول روس با شنیدن چند جمله از جملات نهج البلاغه چنان منقلب شد و تكان خورد كه بی اختیار گفت: «اشهد ان لا اله الا الله»
صفحه 89، 90، 91.